oeps

Ja, en dan ga ik vanaf nu een beetje gek druk worden denk ik.
Want.
What's kebeurd...
Heb vandaag 'ja' gezegd op een vraagje van de uitgever, of ik weer een samenleesboekje wil schrijven. Heb per ongeluk meteen gezegd dat ik er ook wel 2 wil doen. 't Was er uit voor ik 't wist.
Ben impulsief hè, dan krijg je dat.
Zei de uitgever daar gretig 'ja' op.
Moet ik dus 2 boekjes af hebben voor september.
En de kinderschare zit in de laatste periode van school, met alle perikelen van dien.
Zij willen/moeten nog over, snapt u. En daar moeten ze nog even onwijs hard voor werken. En in die kinderschare zitten maar liefst 2 pubermeiden. En die zijn zo af en toe ongesteld, en dan gaan ze een beetje schreeuwen en moeilijk doen, dat soort dingen. Dat moet begeleid worden, dat wil zeggen, er moet worden teruggeschreeuwd. En daar ben ik dan weer heel goed in, maar men, dat kost tijd hè, dat kost tijd.
Moeten er ondertussen nog kinderfeestjes gevierd worden, moet de was gevouwen, wil ik meer dan 1 keer per week een verantwoorde maaltijd op bord hebben liggen, gaat het huishouden door, help ik een handje hier en een dagje daar en ga zo maar door.
Iets in mij zegt me dat het een beetje veel is....

de sluis gaat weer open

Eind mei alweer.
Heb al een tijd niet geschreven, zat op slot, het wilde alsmaar niet.
Maar nu.
Nu zit er een boek in mij en dat mag er uit. Geen kinderboek dit keer, als ik het zo eens bekijk, althans, daarvan heb ik het vermoeden. Ik laat me voor de verandering gewoon maar eens meenemen met een verhaal waarvan ik het einde niet ken. Dat is nieuw voor me, want meestal weet ik wel wat ik wil schrijven en heb ik zelfs structuren in mijn hoofd. Dit keer niet. Het is een onbekend avontuur waar ik met beide voeten in wil stappen. Stap voor stap en ik zie wel waar ik uitkom. Het is een kwestie van vertrouwen. Ik voel me in ieder geval een gezegend mens met alles wat ik meemaak, lees, voel, hoor, ruik en zie.
De sluizen gaan weer open. Eindelijk!

Hoe moet ik de nacht nu in...

Ach jee, wilde ik gisteravond naar bed met Pauw en Witteman, torenden Knevel en van de Brink opeens boven me uit. 'Toink,' mompelde ik tegen Kale Man, die er inmiddels naast was gekropen, 'is dat even schrikken. Is de winter alweer voorbij of zo?'
Waarop die gisse Kale naar me grijnsde, snel de zapper van me afpakte en gretig doordrukte naar de Giro in Italië. Hij zag zijn kansen schoon, want hij weet net zo goed als ik dat ik niet met Knevel en van de Brink het bed in wil. Veel te degelijk, die twee. Dus is er de hele zomer alle ruimte voor de Kale. Ben benieuwd hoeveel pelotons er aan het eind van de zomer op ons dekbedje zijn geland.
Wacht maar tot het winter wordt, dan pak ik hem weer terug...

nou nou!

Of er dan helemaal niets gebeurt hier?
Natuurlijk wel!
Neem vandaag: de papierbak gaat voor de eerste keer geleegd worden, er valt regen op de tafel, deuren gaan open en weer dicht en er is markt.
Er is altijd markt op zaterdag. Ik moet nog een knoop scoren voor een hesje van de dochter, en wellicht zie ik nog een leuk en lekker lapje om wat mee te fröbelen. Een zomerjurkje of zoiets. Moet ik wel ergens een patroontje vandaan vissen. Iets makkelijks en kalms, want stel je voor dat ik me moet vermoeien.
Alsof ik al niet genoeg te doen heb, zeg.
Ja, het hakt er in hoor, deze dagen.
Gottegottegot, wat hakt het er in.

foetsie

Snotdosio!
Wilde ik hier iets leuks doen met fotootjes, is er van alles weg en dat wat er wél is, doet het niet.
Lekker dan.
Is allemaal de schuld van Man natuurlijk, die gisteren als een tornado door het huis is gegaan en de hele inventaris heeft geordend. Het klinkt bijna hol in the home, zo is ie tekeer gegaan, de gek.
Hij slaapt nu nog de slaap der onschuldigen, maar wacht maar tot ik hem te pakken krijg. En vandaag kan ie me niet lijmen, zelfs niet als ie, zoals gisteren, zegt dat ik een retegoed concept ben.